41 هما جاگهئے نزّیکّا که ایسّا سَلیب کشّگ بوت، باگے هست‌اَت که اۆدا نۆکێن کَبرے جتگ‌اَتِش و اَنگت کَسّ آییئے تها کَبر کنگ نبوتگ‌اَت.
هما نۆکێن کبرئے تها اێر دات که په وت چه تَلارا تراشتگ‌اَتی. مزنێن ڈۆکے لێٹ دئیانا کَبرئے دپا اێری کرت و شت.
ایسّائے جۆنی چه سَلیبئے سرا اێر گێتک، لیلُمێن گُدێئے تها کَپن کرت و تَلارئے تْراشتگێن کَبرێا اێر کرت که پێسرا اۆدا هچکَس کَلّ کنگ نبوتگ‌اَت.
یَهودیانی تئیاریئے رۆچ اَت و کَبر نزّیکّا اَت، پمێشکا ایسّائے جۆنِش همۆدا کَبر کرت.
ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”او بانُک! چێا گرێوگا ائے؟ کئیی پدا گردئے؟“ مَریَما هئیال کرت بلکێن باگپان اِنت. گوَشتی: ”او واجه! اگن تئو برتگ، منا بگوَش کجا اێرِت کرتگ که من برئوان و آییا دست بگران.“
