31 آ رۆچ، شَبّتئے تئیاریئے رۆچ اَت. یَهودیان نلۆٹت که سلیب کَشّتگێنانی جۆن و جَسَد شَبَّتئے رۆچا سَلیبئے سرا لۆنجان ببنت، چێا که اے هاسێن شَبَّتے اَت. پمێشکا چه پیلاتوسا دَزبندی‌اِش کرت که آ سئیێنانی پادان پرۆش و چه سَلیبانی سرا اێرِش گێج.
ائولی رۆچا پاکێن دیوانے بکنێت و هپتمی رۆچا هم. اے دوێن رۆچان هچّ کار مکنێت، بَسّ په ورگا وراک تئیار کنێت. همے یکّێن کارا کرتَ کنێت.
دومی رۆچا، بزان شَمبِها، مزنێن دینی پێشوا و پَریسی یکجاه بوت و پیلاتوسئے کِرّا شتنت.
آ رۆچ، جُمَهئے رۆچ اَت و مردم، په شَبَّتئے رۆچئے آرام کنگا، وتا تئیار کنگا اَتنت.
رندا پیلاتوسا ایسّا زرت و شَلّاک و هئیزران جناێنت.
سَرگوَزئے ائییدئے تئیاریئے رۆچا، نێمرۆچئے وهدا، پیلاتوسا گۆن یَهودیان گوَشت: ”بچارێت، اِش اِنت شمئے بادشاه!“
یَهودیانی تئیاریئے رۆچ اَت و کَبر نزّیکّا اَت، پمێشکا ایسّائے جۆنِش همۆدا کَبر کرت.
