4 بچارێت، انّون هما کارنده و دِهکانانی مُزّ شمئے هلاپا کوکّارَ کنت، که آیان شمئے ڈگارانی کِشار رۆن و مۆش کرتگ‌اَنت و شما گۆن مَندر و رپک آیانی مُزّ نداتگ. آ رُنۆکانی اے پریات، زۆرمندێن هُداوندئے گۆشا رَستگ.
هُداوندا گوَشت: ”تئو چِه کارے کرت؟ تئیی براتئے هۆن چه زمینا گۆن من پریات کنگا اِنت.
چیا که آ که هۆنانی بێرگیر اِنت، اِشان یاتَ کنت زُلم دیستگێنانی پِریاتانَ نشمۆشیت.
چێا که بلکێن آییئے پۆشاک اێوکا همِش اِنت، گڑا چے پِر بدنت و بوَپسیت؟ اگن منی کرّا پریات بکنت، من گۆشَ داران، چێا که من مهربان آن.
بچار، بنی اِسراییلیانی پریات منی کرّا سر بوتگ، من هما زُلم هم دیستگ‌اَنت که مِسری آیانی سرا کننتِش.
گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”کِشار باز اِنت بله رُنۆک کمّ.
نون بارێن هُدا گۆن وتی گچێن کرتگێنان، که شپ و رۆچ گۆن آییا په وتی هَکّا پریاتَ کننت، هَکَّ نکنت؟ په آیانی هَکرَسیا دێرَ کنت؟
هما پئیما که اِشئیا نَبیا پێشگۆیی کرتگ: ”اگن لشکرانی هُداوندا په ما نَسل و پَدرێچ مه‌اِشتێن، گڑا ما هم سُدومئے مردمانی پئیما بوتگ‌اَتێن و مئے آسَر هم گُمورَهئے مردمانی آسَر اَت.“
