16 چه شما یکّے گۆن آییا بگوَشیت: ”په سلامتی برئو، شَرّێن پۆشاک بپۆش و لاپئے سێرا بوَر،“ بله په آییئے جسمی زلورتانی پوره کنگا هچّ مکنت، آییئے کارے شَرَّ بیت؟
ایسّایا وتی مرید لۆٹت و گوَشتنت: ”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت، سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست. گۆن شدیگێن لاپا اِشان رُکست کنگَ نلۆٹان، چۆ مبیت که راها بتُسنت و بکپنت.“
چێا که وهدے من شدیگ اَتان، شما منا ورگ دات. تُنّیگ اَتان، منا آپۆ دات. درپَدَر اَتان، منا وتی لۆگا جاگه‌اۆ دات.
جاندَر اَتان، منا پۆشاکۆ دات. نادْراه اَتان، منی هالپُرسی‌اۆ کرت. بندیگ اَتان، منی گِندگا آتکێت.‘
ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”او منی جنکّ! تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ، په وشّی و سلامتی برئو و چه وتی ناجۆڑیا دْراه ببئے.“
شمئے مِهر باید اِنت زَگر و په دل ببیت، چه بدیا نپرت بکنێت و گۆن شَرّی و نێکیا بلچّێت.
