9 بله کپۆتا چُشێن جاهے ندیست که وتی پادان اێر بکنت، چێا که سجّهێن زمین اَنگت آپئے چێرا اَت. گڑا کپۆت بۆجیگا، نوهئے کِرّا پِر ترّت. نوها وتی دست شهارت، کپۆتی گِپت و بۆجیگا آورت.
نوها دگه هپت رۆچ ودار کرت و پدا کپۆتی چه بۆجیگا راه دات.
پدا کپۆتے راهی دات تان بچاریت که آپ چه زمینئے سرا کمّ بوتگ یا نه.
پدا آرام بئے، او منی اَرواه، که هُداوند په تئو مهربان بوتگ.
او سرێن‌پرُشتگێن زهمت‌کَشّان! دێم په من بیاێت، من وت شمارا آرام و آسودگیَ بَکشان.
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
