3 نون هُداوندا گوَشت: ”منی اَرواه تان اَبد اِنسانئے جسم و جانا نمانیت، چێا که اِنسان مِرۆکێن چیزّے و چه یکّ سد و بیست سالا گێشتر اُمرَ نکنت.“
هُدائے مردێن‌چُکّان دیست که جنکّ شَررنگ و زێبا اَنت. گڑا په وت جنکِّش گچێنَ کرت و زُرت.
زانتی که اے هاکیێن انسان اَنت، رئوۆکێن گواتے که پدا پِرَ نترّیت.
مئے اُمرئے رۆچ هپتاد سال اَنت یا هشتاد سال، اگن سکّ زرِنگ ببێن، بله شَرترێن رۆچ هم زهمت و جَنجالا پُرّ اَنت، سکّ زوتَّ گوَزنت و ما بالَ کنێن.
آ چیزّ که چه جسما پێدا بیت، جسم اِنت و آ چیزّ که چه روها پێدا بیت، روه اِنت.
او سَرکش و مانمئیاتکێن مردمان! شمئے دل و گۆش سُنّت کنگ نبوتگ‌اَنت. وتی پت و پیرێنانی ڈئولا، شما هم مُدام هُدائے پاکێن روهئے هِلاپا اۆشتێت.
پاکێن روهئے آسا مکُشێت.
