16 بۆجیگئے سرا بَند، بله بُرزادی نێمگئے چَپّ و چاگردا یکّ دَستے پَچ بِلّ. بۆجیگئے کَشا دروازَگے پِر کن. بۆجیگا سئے تَبَک کن: چێری، نیامی و بُرزی تَبَک.
بۆجیگا اَنچۆ اَڈّ کن که دْراجیا سئے سد دَست ببیت، پْراهیا پنجاه دَست و بُرزیا سی دَست.
من دنیایا اَنچێن هار و توپّانے کاران که آسمانئے چێرئے سجّهێن سَهدارَ مِرنت، هر سَهدار که دمَ کَشّیت، بێرانَ بیت. هرچے که زمینئے سرا هست، سجّهێنَ مِرنت.
هما پئیما که هُدایا نوه هُکم داتگ‌اَت، هر سَهدارئے نَر و مادگ بۆجیگا پُترتنت. نون هُداوندا دروازگ بَست.
چِلّ رۆچا رند، نوها هما دریگ پَچ کرت که آییا بۆجیگا پِر کرتگ‌اَت.
وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ’او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!‘، بله آ پَسّئوَ دنت که ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.‘
