33 وهدے آکوبا وتی چُکّانی سۆج دئیگ هلاس کرت، نپادئے سرا وتی پادی تچک کرتنت، گُڈّی دَمی کشّت و گۆن وتی مُرتگێن مردمان هئوار بوت.
هُداوندا اِبرام ڈنّا بُرت و گوَشت: ”آسمانا بچار و اِستاران هساب کن، اگن هسابِش کرتَ کنئے. تئیی نَسل و پَدرێچ اِشانی پئیما بازَ بیت.“
اِسماێلا یکّ سَد و سی و هپت سال اُمر کرت. وتی گُڈّی دَمی کَشِّت و مُرت و گۆن وتی مُرتگێن مهلوکا هئوار بوت.
وتی گُڈّی دَمی کَشِّت، شَرّێن مزنێن اُمرے کرتی و مُرت. اِبراهێم پیریا په دل‌اێمِنی گۆن وتی مُرتگێن مهلوکا هئوار بوت.
وتی گُڈّی دَمی کَشّت و گۆن وتی مُرتگێن مهلوکا هئوار بوت. اِساکا شَرّێن مزنێن اُمرے کرت و پیر بوت و مُرت. آییئے مردێن‌چُکّان، بزان ایسّو و آکوبا آ زُرت و کبر کرت.
آکوبا وتی چُکّ گْوانک جت و گوَشتنت: ”یکجاه بێت، من شمارا گوَشان که آیۆکێن رۆچان چے بیت.
نون آکوبا وتی چُکّ چۆ سۆج داتنت: ”من گۆن وتی مُرتگێن مردمان هئوار بئیگی آن. منا منی پت و پیرُکانی کرّا، هما گارا کبر کنێت که اِپرون هیتّیئے ڈگارا اِنت،
ڈگار و آییئے تهئے گار چه هیتّیان بها زورگ بوتگ‌اَنت.“
ایسُّپا وتارا پتئے سرا دئور دات، گرێتی و پتی چُکّت.
”او زۆرمندێن هُداوند! نون منا، وتی اے هِزمتکارا، اَنچُش که تئو وت لَبز داتگ، چه اے جهانا په وشّی و سلامتی چست کن و وتی گوَرا ببر،
اے ڈئولا، آکوب مِسرا شت و همۆدا آ و مئے پت و پیرُک بێران بوتنت.
