26 اے سجّهێن مردم که گۆن آکوبا مِسرا شتنت و آییئے جندئے اۆبادگ اَتنت، اَبێد چه آییئے نِشاران شَست و شَش اَتنت.
گڑا آکوبا گۆن شَمون و لاویا گوَشت: ”شما منا اَزابے سرا دات که شما منا اے مُلکئے مردم، بزان کَنهانی و پِریزّیانی دلا سْیَه‌رو کرت. ما کَمُّک اێن و اگن اے مردم وتی زۆرا یکّ بکننت و منی سرا اُرُش بکننت، من و منی لۆگئے مردم تباهَ بێن.“
هُدایا گۆن آکوبا گوَشت: ”من پُرواکێن هُدا آن. چُکّ و بَر کن و گێش بئیان بئے. چه تئو کئومے و کئومانی رُمبے پێدا بیت و بادشاه چه تئیی سْرێنا پێدا بنت.
آکوبئے هما مردێن‌چُکّ که هر یکّێا وتی لۆگئے مردم زرتنت و گۆن آکوبا مِسرا شت گۆن، آیانی نام اِش اَنت:
آکوبئے چُکّ و نماسگ سَرجمیا هپتاد اَتنت. ایسُّپ چه پێسرا مِسرا اَت.
گڑا ایسُّپا په وتی پت آکوبا کُلئو راه دات که آ گۆن وتی سَرجمێن کَهۆل و هاندانا که هپتاد و پنچ مردم اَتنت، بلَڈّیت و مِسرا بیئیت.
