9 نون زوتّ کنێت و منی پتئے کرّا برئوێت. گۆن آییا بگوَشێت: ’تئیی چُکّ ایسُّپَ گوَشیت: ”هُدایا منا سجّهێن مِسرئے واجه کرتگ. مَهتل مبئے و منی کرّا بیا.
گۆن وتی چُکّ و نماسگ و رمگ و گۆرُم و وتی سجّهێن مال و هستیا، گۆشِنئے دَمگا جَهمنند بئے که گۆن من نزّیکّ ببئے.
اے مزنی و شرپ که منا اِدا مِسرا رَستگ و هما سجّهێن چیزّ که شما دیستگ‌اَنت، برئوێت و منی پتا هال بدئیێت و آییئے جندا زوتّ بیارێت.‘“
گڑا ایسُّپا په وتی پت آکوبا کُلئو راه دات که آ گۆن وتی سَرجمێن کَهۆل و هاندانا که هپتاد و پنچ مردم اَتنت، بلَڈّیت و مِسرا بیئیت.
