13 اے مزنی و شرپ که منا اِدا مِسرا رَستگ و هما سجّهێن چیزّ که شما دیستگ‌اَنت، برئوێت و منی پتا هال بدئیێت و آییئے جندا زوتّ بیارێت.‘“
شما وت گِندگا اێت و منی برات بِنیامین هم گِندگا اِنت که اے منی جند اِنت که گۆن شما هبرا اِنت.
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگ‌اَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.
گڑا ایسُّپا په وتی پت آکوبا کُلئو راه دات که آ گۆن وتی سَرجمێن کَهۆل و هاندانا که هپتاد و پنچ مردم اَتنت، بلَڈّیت و مِسرا بیئیت.
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.
