1 ایسُّپا اۆشتاتگێن مردمانی دێما دل داشت نکرت و کوکّاری کرت: ”سجّهێن مردمان چه منی دێما برێت.“ وهدے ایسُّپا برات هال داتنت که من ایسُّپ آن، آییئے کرّا دگه کَسّ نێست‌اَت.
ایسُّپا وتی دێم آنگُر کرت و گرێتی. پدا دێمی تَرّێنت و گۆن آیان هبری کرت. گڑا چه براتانی نیاما شَمونی گِپت و آیانی چمّانی دێما دَست و پادی بنداێتنت.
من چۆن وتی پتئے کرّا بے اِشیا شتَ کنان؟ من آ رۆچا مگنداتان که پتئے سرا چُشێن مُسیبتے بیئیت.“
اگن تئیی برات رَدیے بکنت، برئو و مان هلوتا چه آ گناها سهیگی بکن، اگن تئیی هبری گۆش داشت، گڑا بزان ترا وتی برات رَست.
بله په سجّهێن مردمان نه، په هما شاهدان که آییا وت چه پێشا گچێن کرتگ‌اَتنت، بزان په ما که ایسّائے جاه جنَگا رَند، گۆن آییا هۆر وارت و نۆشت.
آ، دومی رَندا هم مِسرا شتنت و اے رَندا ایسُّپا وتا گۆن وتی براتان پَدّر و پَجّارۆک کرت. پِرئون هم ایسُّپئے کئوم و کُٹُمئے بارئوا سهیگ بوت.
