29 ایسُّپا سر چست کرت، چمّی وتی هَکّیگێن برات بِنیامینا کپتنت. جُستی کرت: ”اے شمئے هما کَسترێن برات اِنت که شما نام گِپتگ‌اَت؟“ ایسُّپا گۆن بِنیامینا گوَشت: ”هُدا په تئو مهربان بات، منی چُکّ!“
چه راهیلا ایسُّپ و بِنیامین،
ما سجّهێن یکّێن پِتئے چُکّ اێن، راست و تچکێن مردم اێن، تئیی پادانی چێرئے هاک اێن، جاسوس و چاریگ نه‌اێن.“
بله آیان گوَشت: ”تئیی کَستر یکّێن پتئے چُکّ اَنت و مئے پت کَنهانا جهمنند اِنت. ما دوازده برات بوتگێن. کَسترێن برات انّون پتئے کِرّا اِنت. آ دگه برات نون نێست‌اِنت.“
گڑا تئو گۆن وتی کَستران گوَشت: ’آییا منی کرّا بیارێت که گۆن وتی جندئے چمّان بگندانی.‘
پمێشکا منی اِدا راه دئیۆک شما نه‌اَتێت، هُدا اَت. هُدایا منا په پِرئونا پتے، په آییئے سجّهێن لۆگا مسترے و په سَرجمێن مِسرئے مُلکا هاکمے کرت.
آییا وتی باکَمالێن کار یادگار کرتگ‌اَنت، هُداوند مهربان و رهم کنۆک اِنت.
په نێکدلان مان تهارۆکیا هم رُژنَ دْرپشێنیت، آ مهربان، رَهم کنۆک و آدل اِنت.
هُدا مئے سرا مهربان بات، مارا برکت بدئیات و وتی دێما په ما دْرپشان کنات، اۆشت...،
همے وهدا لهتێن مردما، تَهتێئے سرا وپتگێن لَنگ و مُنڈێن مردے آییئے کِرّا آورت. وهدے ایسّایا آیانی سِتک و باور دیست، گۆن لنَگا گوَشتی: ”او منی چُکّ! دلا مزن کن، تئیی گناه بَکشگ بوتنت.“
ایسّایا چَکّ تَرّێنت و گوَشتی: ”او منی جنکّ! دلا مزن کن، تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ.“ هما دمانا جنێن دْراه بوت.
آییئے مرید چه اے هبران هئیران بوتنت. ایسّایا پدا گوَشت: ”او منی چُکّان! هُدائے بادشاهیا پاد اێر کنگ، سکّ گران اِنت.
په تیموتاووسا، که ایمانئے هسابا منی هکّیگێن چُکّ اِنت. چه هُداێن پت و مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا ترا رهمت و رهم و اێمنی سر بات.
