15 هُداوندا گۆن آییا گوَشت: ”چُشَ نبیت. هرکَس که ترا بکُشیت، آییئے سِزا هَپت سَریَ بیت.“ گڑا هُداوندا کائِنارا نشانے پِر کرت تانکه اگن کَسے گۆن آییا ڈیکّ بوارت، مکُشیتی.
اگن کائِنئے بێر هَپت سَری گِرگَ بیت، لَمێکئے بێر هپتاد و هَپت سری گرگَ بیت.“
او هُداوند که مئے اِسپر ائے! آیان مکُش، چُش مبیت که منی کئوم بشمۆشیت. گۆن وتی زۆراکیا اِشان سرگردان کن و اێر بیار.
او هُداوند! چه مئے همساهگان هما سُبکّیانی بێرا هپت سری گێشتر بِگر که تئیی شانا کرتگ‌اَنتِش.
ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”وتی زَهما جُتکا کن. آ کَس که زَهمَ کشّیت، چه زَهما مِریت.
آیانی اَزابئے دوتّ اَبد تان اَبد چستَ بنت. هما که رستر و آییئے بُتا پرستشَ کننت یا رسترئے نامئے نشانا زورنت، آیان رۆچ و شپ هچّ آرامَ نبیت.
رندا دگه پرێشتگے، سئیمی پرێشتگ آتک. گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشتی: ”اگن کَسے رستر و آییئے بُتا پرستش بکنت و پێشانیگا یا دستا آییئے نشانا بزوریت،
