16 نزانتی که منی نِشار اِنت. همۆدا، راهئے کَشا یَهودا آییئے کِرّا شت و گوَشتی: ”گۆن من نئیائے گۆن؟“ تامارا جُست کرت: ”گۆن من که وپت و وابَ کنئے، منا چے دئیئے؟“
یَهودایا که تامار دیست، دلا گوَشتی اے کَهبگے چێا که تامارا وتی دێم پۆشِتگ‌اَت.
یَهودایا پَسّئو دات: ”چه وتی رمگا په تئو شِنکّے راهَ دئیان.“ تامارا گوَشت: ”زَمانَت چے دئیئے که تئو شِنکّا راهَ دئیئے؟“
گوَشتی: ”اگن من ایسّایا شمئے دستا بدئیان، شما منا چے دئیێت؟“ آیان سی نُگرهێن کُرش هساب کرت و آییئے دستا دات.
چێا که زَردۆستی هر وڑێن بدێن کارانی ریشّگ و ونڈال اِنت. لهتێن که په زرّا هُدۆناک اِنت، ایمانئے راهِش یله داتگ و گَم و رَنجان کپتگ‌اَنت.
