14 وتی جنۆزامی گُدی کشِّتنت، نِکابے پۆشِتی و تِمنَهئے راهئے سرا، اِناییمئے شهرئے دروازگئے کِرّا نِشت، چێا که آییا دیست که شێلا نون مزن بوتگ، بله اَنگت منا گۆن آییا سورِش نداتگ.
گۆن هِزمتکارا گوَشتی: ”اے مرد کئے اِنت که ڈگارئے سرا تَرّانا دێم په ما پێداک اِنت؟“ هِزمتکارا گوشت: ”اے منی واجه اِنت.“ گڑا رِبِکّایا چادِر زُرت و وتارا مان پۆشِت.
یَهودایا که تامار دیست، دلا گوَشتی اے کَهبگے چێا که تامارا وتی دێم پۆشِتگ‌اَت.
تامار که لۆگا شت، وتی نِکابی کَشِّت و پدا جنۆزامی گُدی گوَرا کرتنت.
یَهودایا اے چیزّ پَجّاه آورتنت و گوَشتی: ”تامار چه من بێگُناهتر اِنت که من تامار گۆن وتی چُکّ شێلایا سور ندات.“ یَهودایا پدا هچبر گۆن آییا وپت و واب نکرت.
