27 بیاێت، ایسُّپا اِسماێلیانی کِرّا بها کنێن. آییئے جندا نکُشێن. مئے برات اِنت. مئے وتی هَڈّ و هۆن اِنت.“ براتان منِّت.
لابانا گۆن آییا گوَشت: ”تئو منی هَڈّ و هۆن ائے.“ آکوب تان ماهێا آییئے کِرّا جَلِّت.
هۆن مَرێچێت. همے گیابانا، اے چاتا دئوریَ دئیێن، بله نکُشێنی.“ روبِنا اے هبر پمێشکا گوَشت که ایسُّپا برَکّێنیت و گۆن وت بزوریت و پتئے کِرّا ببارت.
گۆن یکدگرا گوَشتِش: ”اَسلا مارا براتئے هَکّان گِپتگ. ما دیست که آ چینچُک پرێشان اَت، په وتی جانئے رَکّێنگا مئے کرّا دَزبندی و پریاتی کرت، بله ما آییئے هبر گۆش نداشتنت، پمێشکا اے مُسیبت مئے سرا کپتگ.“
شمئے نیّت منی تاوان دئیگ اَت، بله هُدائے نیّت نێک اَت. آییئے نیّت همِش اَت که بازێن مردمێئے ساه برَکّیت. اے کار، همِش اِنت انّون بئیگا اِنت.
هرکَس که مردمێئے دُزّگا گِرگ بوت، آ مردمی بها کرت یا وتی کِرّا داشتی، آییئے سِزا مَرک اِنت.
بله اگن گُلام یا مۆلدا تان یکّ و دو رۆچا هِچّ نبوت، گڑا جنۆکا سِزا پِرَ نبیت، چێا که گُلام وتی واجهئے مال اِنت.
اگن کَسێا سجّهێن دنیا برسیت، بله وتی ساها بباهێنیت، گڑا آ چۆنێن سۆبے بارت و چے کَٹِّتَ کنت؟ مردم وتی ساها په چِه کیمّتے بها زُرتَ کنت؟
گوَشتی: ”اگن من ایسّایا شمئے دستا بدئیان، شما منا چے دئیێت؟“ آیان سی نُگرهێن کُرش هساب کرت و آییئے دستا دات.
په سْیَه‌کاران، په لئوات‌کاران، په گُلامانی تاجِران، په درۆگبند و درۆگێن سئوگند ورۆکان و په اے دگه هما مردمان جۆڑ کنگ بوتگ که راستێن تالیمئے هلاپ اَنت.
دارچینی، مَساله، سۆچُکی، مُرّ، سۆچَگی، شراب، زئیتونئے ٹێل، گهترێن آرت، گندم، گۆک و پس، اسپ و اسپ‌گاڑی، گُلام و انسانی زِند.
