20 بیاێت نون کُشێن و چه اے چاتان یکّێا دئوریَ دئیێن، گوَشێن رسترێا وارتگ. گڑا چارێن که چه آییئے وابان چے درَ کئیت.“
وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”بچارێت، وابانی واجه پێداک اِنت.
یَهودایا گۆن وتی براتان گوَشت: ”مارا چه وتی براتئے کُشگ و آییئے هۆنئے چێر دئیگا چِه پائِدگے رسیت؟
نون ایسُّپئے ڈئولدارێن کباهِش پتئے کِرّا برت و گوَشتِش: ”ما اے چِتگ. بچاری، بارێن تئیی چُکّئے کَباه نه‌اِنت؟“
آکوبا کباه پَجّاه آورت، گوَشتی: ”اے منی چُکّئے کباه اِنت. چُکّ رسترێا وارتگ. اَلّما ایسُّپ ٹُکّر ٹُکّر بوتگ.“
ایسُّپا گۆن براتان گوَشت: ”من ایسُّپ آن. منی پت اَنگت هست و سلامت اِنت؟“ برات ایسُّپئے دێما تُرسگا اَتنت و هچّ پَسّئوِش دات نکرت.
رَدێن کارا یکدومیا دلبڈّیَ دئینت، هبر که کننت، مکسدِش وتی دامانی چێر کنگ اِنت. گوَشنت: ”کئےاِشَ گندیت؟“
وهدے من زمینی چیزّانی بارئوا هبرَ کنان، شما باوَرَ نکنێت. اگن آسمانی چیزّانی بارئوا هبر بکنان، گڑا چِه پئیما باوَرَ کنێت؟
یکّ وهدے ما هم بےاَگل و ناپرمان و گُمراه بوتگێن و هر پئیمێن بدێن واهگ و هئوا و هئوَسانی گلام بوتگێن. ما وتی زند بدکاری و هسدّئے تها گوازێنتگ. نَپرتئے هکدار بوتگێن و ما گۆن یکدومیا نَپرت کُرتگ.
