30 گڑا آکوبا گۆن شَمون و لاویا گوَشت: ”شما منا اَزابے سرا دات که شما منا اے مُلکئے مردم، بزان کَنهانی و پِریزّیانی دلا سْیَه‌رو کرت. ما کَمُّک اێن و اگن اے مردم وتی زۆرا یکّ بکننت و منی سرا اُرُش بکننت، من و منی لۆگئے مردم تباهَ بێن.“
مِسری ترا بگندنت، گوَشنت: ’اے، اِشیئے لۆگی اِنت،‘ گڑا منا کُشنت بله ترا زندگا کِلّنت.
من ترا مزنێن کئومے جۆڑَ کنان، ترا برکتَ دئیان و تئیی ناما بُرزَ کنان و تئو برکتے بئے.
اِبرام آ مُلکا ترّ و تاب کنان تان مورِهئے مزنێن درچکئے جاگها، شِکێما شت. آ وهدا، اے مُلکا کَنهانی نندۆک اَتنت،
اِبرام و لوتئے شپانک اَڑِتنت. آ زمانگا کَنهانی و پِریزّی هم اے سرڈگارا جَهمنند اَتنت.
آ مُلکئے هاکم هَمۆرئے چُکّ شِکێما که دینَه دیست، دینَهی بُرت و په زۆر گۆن آییا وپت و وابی کرت. هَمۆر، هێوی ٹَکّئے مردمے اَت.
آ مردمانی سجّهێن مال و هستی‌اِش برتنت، جنێن و چُکِّش بندیگ کرتنت و لۆگانی سجّهێن چیزِّش آوار جتنت.
بله آیان گوَشت: ”گڑا آ مئے گهارا کهبگێئے پئیما کارمَرز بکنت؟“
اے سجّهێن مردم که گۆن آکوبا مِسرا شتنت و آییئے جندئے اۆبادگ اَتنت، اَبێد چه آییئے نِشاران شَست و شَش اَتنت.
ایسُّپئے مردێن‌چُکّ که مِسرا پێدا بوتگ‌اَتنت، دو اَتنت. آکوب که مِسرا آتکگ‌اَت، آییئے هاندان سَرجمیا هپتاد مردم اَت.
آ وهدا که اے کَمُّک مردم اَتنت، کَمُّک اَتنت و درامد،
گۆن آیان گوَشتِش: ”هُداوند شمارا مئے هَکّانی جُستا بکنات و وت اِنساپ بکنات. شما پِرئون و آییئے هِزمتکارانی چمّان مارا سْیَه‌رو کناێنتگ و په مئے کُشگا زهمے آیانی دستا داتگ.“
