27 آکوبئے چُکّ مُردگانی سرا پِر رِتکنت و هما شهرِش پُل و پانچ کرت که اۆدا آیانی گهار زِنا کنگ بوتگ‌اَت.
آ مُلکئے هاکم هَمۆرئے چُکّ شِکێما که دینَه دیست، دینَهی بُرت و په زۆر گۆن آییا وپت و وابی کرت. هَمۆر، هێوی ٹَکّئے مردمے اَت.
آیان هَمۆر و آییئے چُکّ شِکێم زَهمئے دَپا دات و کُشتنت و دینَه‌اِش چه شِکێمئے لۆگا زُرت و شتنت.
آیان شهرئے مردمانی رمگ و گۆرُم و هر و شهرئے تها و شهرا ڈنّ ڈگارانی سرا هرچے که هست‌اَت، هولّ کرت و بُرت.
بله آیان گوَشت: ”گڑا آ مئے گهارا کهبگێئے پئیما کارمَرز بکنت؟“
آییا پَسّئو دات: ”کئیا ترا مئے سرا هاکم و دادرَس کرتگ؟ زانا تئو لۆٹئے منا هم بکُشئے اَنچۆ که مِسری‌اِت کُشت؟“ موسّایا تُرست و دلا گوَشتی: ”پَکّایا هبر پاشْک بوتگ.“
چێا که زَردۆستی هر وڑێن بدێن کارانی ریشّگ و ونڈال اِنت. لهتێن که په زرّا هُدۆناک اِنت، ایمانئے راهِش یله داتگ و گَم و رَنجان کپتگ‌اَنت.
