13 آکوبئے چُکّان گۆن شِکێم و آییئے پت هَمۆرا په مَکّاری هبر کرت، چێا که شِکێما آیانی گهار دینَه زِنا کرتگ‌اَت.
بانۆرئے هَکمِهرا بگوَشێت و هر مالے که لۆٹێت، همینچُک که گوَشێت، من شمارا دئیان. بَسّ اے جنکّا گۆن من سور بدئیێت.“
آکوبئے چُکّان گۆن آیان گوَشت: ”ما اے کارا کرتَ نکنێن. گۆن سُنّت نبوتگێن مردێا وتی گهارئے سور دئیگ په ما رُسواییے.
هرکَس گۆن همساهگا درۆگَ بندیت، چاپلوسێن دپِش په پرێب هبرَ کننت.
گوَشتنت: ”گۆن مردمان بگوَشێت: ’شپا ما واب بوتگێن، آییئے مرید آتکگ‌اَنت و جۆنِش دُزِّتگ و برتگ.‘
او دۆستێن دُردانگان! هچبر بێرگیری مکنێت، کَهرا په هُدایا بِلّێت. چێا که نِبشته اِنت: ”هُداوندَ گوَشیت: ’بێرئے گِرگ منی کار اِنت، سِزا دئیۆک من آن.‘“
هئیالا بدارێت که کسّ بدیئے بدلا بدی مکنت. بدی مکنێت و مُدام په یکدگرا و په هرکَسا شَرّیئے رندا ببێت.
