11 شِکێما گۆن دینَهئے پت و براتان گوَشت: ”منی سرا مهربان ببێت. هرچے لۆٹێت، شمارا دئیان.
گوَشتی: ”او منی واجه! منا اِزّت بدئے، چه وتی هِزمتکارا سَر مگوَز و گۆن من بجَلّ.
کاسِدان که وتی سَپر جَت و پدا آکوبئے کرّا سر بوتنت، گوَشتِش: ”ما تئیی برات ایسّوئے کِرّا شتێن و نون آ وت گۆن چار سَد مَردا تئیی گِندُکا پێداک اِنت.“
ایسّوا گوَشت: ”گڑا من وتی لهتێن مردم تئیی همراهَ کنان.“ آکوبا گوَشت: ”چێا؟ په من همے بَسّ اِنت که منی واجه په من مِهربان اِنت.“
مئے کِرّا جَهمنند ببێت. اے مُلک شمئے وتیگ اِنت، بنندێت، سئوداگری و باپار بکنێت و مِلکتئے واهند ببێت.“
بانۆرئے هَکمِهرا بگوَشێت و هر مالے که لۆٹێت، همینچُک که گوَشێت، من شمارا دئیان. بَسّ اے جنکّا گۆن من سور بدئیێت.“
