2 وهدے آکوبا پرێشتگ دیستنت، گوَشتی: ”اے هُدائے لشکرئے اُردگاه اِنت.“ پمێشکا آ جاگهئے نامی مَهَنائِم کرت.
او هُداوندئے سجّهێن لشکران! شما، او آییئے هزمتکاران که آییئے واهگئے پرمانبرداریا کنێت! هُداوندا بنازێنێت.
او آییئے سجّهێن پرێشتگان! آییا ستا کنێت. او آییئے سجّهێن آسمانی لشکران! آییا ستا کنێت.
مزنی و شانئے اے بادشاه کئے اِنت؟ لشکرانی هُداوند هما اِنت مزنی و شانئے بادشاه. اۆشت...
هُداوندئے پرێشتگ هُداتُرسانی چپّ و چاگردا پَلّے بندیت و آیان نجاتَ دنت.
گڑا گوَشتی: ”تئو زانئے من چێا تئیی کرّا آتکگان؟ من زوتّ پِرَ تَرّان که گۆن پارسئے شهزادگا جنْگ بکنان و وهدے منَ رئوان، یونانئے شهزادگَ کئیت.
اَناگت، چه آسمانی پرێشتگانی لشکرا رُمبے آ پرێشتگئے کِرّا آتک و هُدااِش سِپَت و سَنا کرت:
