32 بله اگن تئو وتی هُدا کَسێئے کِرّا در گێتکنت، آ کُشگَ بیت. منی سجّهێن مال و هستیا بچار، اگن اِشان تئیی چیزّے مان، مردمانی دێما منا پێشی دار و بَری.“ آکوبا نزانت که اے بُتێن هُدا راهیلا دُزِّتگ‌اَنت.
گڑا اِبراما گۆن لوتا گوَشت: ”ما برات اێن. منی و تئیی نیاما، یا منی و تئیی شپانکانی نیاما اَڑ و کُڑے مبیت.
گوَشتی: ”نه، منی براتان! من دَستَ بَندان، اے بدێن کارا مکنێت.
باندا رۆچ اگن همے مُزّا بچارئے که تئو منا داتگ، منی راستی و تچکی وت په من گواهیَ دنت. اگن تئو منی کِرّا اَنچێن سْیَه‌پَسے در گێتک که ٹِکّ ٹِکّ مبیت یا اَنچێن گوَرانڈے که رنگی سیاه مبیت، بزان آ دُزِّتگێن مالے.“
لابان پَسانی چێنا شتگ‌اَت. راهیلا وتی پتئے لۆگئے بُتێن هُدا دُزِّتنت.
لابانا وتی سیاد زرتنت و تان هپت رۆچا آکوبئے رندا کپت و گِلیادئے کۆهستگێن دَمگا رَسێنتی.
تئو پمێشکا شتئے که ترا په وتی پتئے لۆگا سکّ زهیر کنگا اَت، بله تئو منی هُدا چێا دُزِّتنت؟“
آکوبا پَسّئو دات: ”منا تُرست که تئو وتی جنکّان پَچَ گرئے،
گڑا لابانا آکوبئے گِدان و لیاهئے گِدان و دوێن مۆلدانی گِدان پَٹِّتنت، بله هچّی ندیست. وهدے چه لیاهئے گِدانا در آتک، راهیلئے گِدانا پُترت،
