نون که تئو منی سجّهێن چیزّ پَٹِّتگ‌اَنت، ترا چُشێن چیزّے دست کپت که تئییگ اِنت؟ اگن دست کپتگ، منی و وتی سیاد و مردمانی دێما اێری کن. بِلّی هما منی و تئیی پئیسَلها کننت.
اگن باندا تئیی چُکّا چه تئو جُست کرت: ’اے کارا چێا کنگا ائے؟‘ تئو بگوَش: ’هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا مارا چه مِسرا در کرت و آورت، چه هما مُلکا که اۆدا ما گُلام اَتێن.
