21 هُداوندێن هُدایا، په آدم و آییئے جَنا، چه پۆستا پۆشاک جۆڑ کرت و گوَرا داتنت.
آدما وتی جَنئے نام هئوا کرت، چێا که آ، سجّهێن مردمانی مات اِنت.
هُداوندێن هُدایا گوَشت: ”نون اِنسان مئے پئیمێنے جۆڑ بوتگ و نێک و بدا زانت، چۆ مبیت که وتی دستا شهار بدنت و زِندئے درچکئے بَرا بزوریت و بوارت و تان اَبد زندگ ببیت.“
نون دوێنانی چمّ پَچ بوتنت و زانتِش که ما جاندر اێن. چه اِنجیرئے تاکان په وت پۆشاکِش دۆتک.
ایسّا مَسیهئے سرا باورمندی، اے پاکیئے بَکشش و ٹێکیا په سجّهێن باورمندانَ رسێنیت و په کَسّا هچّ پَرک و پێرے اِلّگَ نبیت.
