7 ’په من شکارے بکن و بیار و وشتامێن ورگے اَڈّ کن که بوَران و چه مَرکا پێسر هُداوندئے بارگاها ترا برکت بدئیان.‘
گڑا آکوب شت، شِنکّی گپت و وتی ماتئے کِرّا آورتنت و ماتا وشتامێن ورگے هما پئیما اَڈّ کرت که آکوبئے پتا وشَّ بوت.
وشتامێن ورگے په من تئیار کن و بیار که بوَران و چه مرکا پێسر ترا برکت بدئیان، اَنچێن ورگے که منا دۆستَ بیت.“
رِبِکّایا گۆن وتی چُکّ آکوبا گوَشت: ”بچار، من اِشکت که تئیی پتا گۆن تئیی برات ایسّوا گوَشت:
منی چُکّ! نون منی هبرا شَرّ دلگۆش کن و همے پئیم که من ترا گوَشان، اَنچۆ بکن:
