17 نون اَڈّ کرتگێن وشتامێن ورگ و نگنی وتی چُکّ آکوبئے دستا داتنت.
گڑا آکوب شت، شِنکّی گپت و وتی ماتئے کِرّا آورتنت و ماتا وشتامێن ورگے هما پئیما اَڈّ کرت که آکوبئے پتا وشَّ بوت.
آکوبئے گردنئے بێپُٹێن جاگه و دستی گۆن شِنکّانی پۆستا پۆشِتنت.
آکوب وتی پتئے کِرّا شت و گوَشتی: ”منی پت!“ اِساکا گوَشت: ”جی منی چُکّ! تئو کئے ائے؟“
وشتامێن ورگے په من تئیار کن و بیار که بوَران و چه مرکا پێسر ترا برکت بدئیان، اَنچێن ورگے که منا دۆستَ بیت.“
