7 وهدے اۆدئے مردێنان چه اِساکا آییئے لۆگیئے بارئوا جُست کرت، چه تُرسا نگوَشتی که منی لۆگی اِنت، گوَشتی: ”منی گُهار اِنت.“ آییا دلا هئیال کرتگ‌اَت چۆ مبیت که اِدئے مردێن منا بکُشنت و رِبِکّایا ببرنت که آ شَررَنگے.
وهدے مِسرئے نزّیکّا آتک و رست، گۆن وتی لۆگی ساراییا گوَشتی: ”منَ زانان که تئو زێباێن جنێنے ائے.
بگوَش که من اِشیئے گهار آن، تانکه په تئییگی گۆن من شَرّ ببنت و تئیی سئوَبا منی ساه برَکّیت.“
پِرئونئے اَپسَران که سارایی دیست، پِرئونئے کِرّا آییئے ساڑایگا لگّتنت و سارایی پِرئونئے کَلاتا برَگ بوت.
اِبراهێما پَسّئو دات: ”من وتی دلا گوَشت اِدا هچّ هُداتُرسی نێست و منی لۆگیئے سئوَبا مردم منا کُشنت.
اِبراهێما وتی جَن سارَهئے بارئوا گوَشت: ”منی گُهار اِنت.“ گڑا گِرارئے بادشاه اَبیمَلِکا وتی مردم رئوان داتنت و سارَهی وتی کِرّا بُرت.
اِبراهێما وت گۆن من نگوَشت: ’اے منی گهار اِنت‘؟ و سارَها وت نگوَشت: ’اے منی برات اِنت‘؟ من اے کار گۆن ساپێن دل و پاکێن دستے کرتگ.“
جنکّ سکّێن شررنگے اَت. جنێن‌چُکّے اَت و اَنگت گۆن هچّ مردێنا نئوَپتگ‌اَت. رِبِکّا دێم په چَمّگا جَهلاد راه گِپت، کونزگی پُرّ کرت و پدا بُرزاد بوت.
گڑا اِساک گِرارا نِشت.
اِساک تان مزنێن مُدّتێا همۆدا نِشت. یکّ رۆچے پیلِستیانی بادشاه اَبیمَلِکا چه دریگا ڈنّ جَهلا چارت، دیستی که اِساک گۆن وتی جَن رِبِکّایا دَزجَنیا اِنت.
لیاهئے چمّ بێجَلوَه اَتنت بله راهیل شَررنگے اَت و ڈیلّ و بالادا جلوَه‌ناک اَت.
چه آیان متُرسێت که جِسم و جانا کُشتَ کننت، بله ساه و اَرواها کُشتَ نکننت، چه هماییا بتُرسێت که جسم و جان و ساه و اَرواه، دوێنان دۆزها دئور دات و بێران کرتَ کنت.
