29 یکّ رۆچے آکوب نارُشتئے گْرادگا اَت، ایسّو چه گیابانا آتک، شُدا چَنگ اَت.
گۆن آکوبا گوَشتی: ”چه اے سُهرێن نارُشتان تُشے دئے گُلُمبان، چه اے سُهرێنان، که منا شُدا کُشت.“ پمێشکا ایسّواِش اِدوم هم گوَشت.
نون آکوبا لهتێن نگن و ڈالئے نارُشت ایسّوارا دات. آییا وارت و رندا پاد آتک و شت. اے پئیما ایسّوا وتی پێدائِشی هَکّ بےاِزّت کرت.
