15 ”منی واجه! منی هبرا گۆش دار. ڈگارئے کیمّت نُگرهئے چار سد شِکِل اِنت. اے منیگ و تئیی نیاما هچّے نه‌اِنت. وتی مُردگا کبر کن.“
اِپرونا پسّئو دات:
اے ڈگار که اۆدا آییا وتی گِدان مِکّ کرت، چه هَمۆرئے چُکّان په سد ٹُکّر نُگرها بهایی زرت. هَمۆر، شِکێمئے پت اَت.
هما مردم که نامِش نِبیسگَ بنت، نێم شِکِل بدئینت، پاکێن جاگهئے شِکِلئے هسابا که شِکِلے بیست گێراه اِنت. اے نێم شِکِل په هُداوندا شُگرانهے.
وهدے په وتی زِندئے مۆکگا هُداوندئے شُگرانها دئیێت، هستۆمند چه نێم شِکِلا گێشتر و نێزگار کمتر مدئینت.
