4 اَبیمَلِک اَنگت سارَهئے نزّیکّا نشُتگ‌اَت، گوَشتی: ”او منی هُداوند! بێگُناهێن کئومے تباهَ کنئے؟
گڑا هُداوندا سُدوم و گُمورَهئے سرا آس و گۆکُرت گْوارێنت. اے آس و گۆکُرت چه هُداوندئے نێمگا، چه آسمانا رِتکنت.
اِبراهێما وت گۆن من نگوَشت: ’اے منی گهار اِنت‘؟ و سارَها وت نگوَشت: ’اے منی برات اِنت‘؟ من اے کار گۆن ساپێن دل و پاکێن دستے کرتگ.“
هُدایا گوَشت: ”هئو! منَ زانان که تئو اے کار گۆن ساپێن دلے کرتگ و من هم ترا نه‌اِشت که منی گُنهکار ببئے، پمێشکا من ترا اے جنێنئے دست جنَگا نه‌اِشت.
