9 آیان گوَشت: ”یکّ کِرّ بئے“ و وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”اے مرد دَرامَدے اَت و مئے شهرا آتکگ. نون مئے مَستریا کنگَ لۆٹیت.“ پدا گۆن لوتا گوَشتِش: ”نون ما تئیی جِندا چه اے بچکّان گنترَ کنێن.“ لوتِش تێلانک دئیان کرت و دێما شتنت که دروازگا بپرۆشنت.
هُداوندا گوَشت: ”اِدا بچار، نون اے یکّێن راج و کئوم اَنت و سجّهێنانی زبان یکّ اِنت. اگن اے کارِش بِندات کرتگ، چه اِد و دێم اے هرچے کنگ بلۆٹنت، په اِشان نَبوتنیَ نبیت.
اِبرام کَنهانئے سرڈگارا نِشت و لوت هما شهران جَهمنند بوت که دشتا اَتنت. لوتا وتی گِدان زُرت و سُدومئے نزّیکّا مِکّ کرتنت.
آییا پَسّئو دات: ”کئیا ترا مئے سرا هاکم و دادرَس کرتگ؟ زانا تئو لۆٹئے منا هم بکُشئے اَنچۆ که مِسری‌اِت کُشت؟“ موسّایا تُرست و دلا گوَشتی: ”پَکّایا هبر پاشْک بوتگ.“
پاک و پَلگارێن چیزّان کُچکّان مدئیێت و وتی مروارِدان هوکّانی دێما مپرّێنێت. چۆ مبیت که آیان لگتمال بکننت و پِر بترّنت و شمئے جندا دِرّ و دْراش بکننت.
