30 لوت گۆن وتی دوێن جنکّان چه سۆهَرا لَڈّت و کۆهستگا جَهمنند بوت، چێا که سۆهَرا نِندَگی تُرست. لوت گۆن دوێن جنکّان گارێئے تها نِشت.
لوتا چمّ چست کرتنت، دیستی که اُردُنئے سجّهێن دشت، تان سۆهرا سێراپ اِنت، هُداوندئے باگئے ڈئولا، مِسرئے سرڈگارئے ڈئولا. اے چه آ وهدا پێسر اَت که هُداوندا سُدوم و گُمورَهئے شهر گار و بێگواه کرتنت.
اِبراما گۆن سُدومئے بادشاها گوَشت: ”من هُداوندئے دێما، بُرزێن اَرشئے هُدا، آسمان و زمینئے جۆڑ کنۆکئے دێما دست چِست کرتگ و سئوگند وارتگ
وهدے آاِش چه شهرا ڈنّ برتنت، چه پرێشتگان یکّێا گوَشت: ”بتَچ و پُشتا چَکّ مجن. دشتا هچّ جاگه مه‌اۆشت. دێم په کۆهان بتَچ، اگن نه رۆپگ و برَگَ بئے.“
شما منی سرا، وتی کَسترئے سرا رهم کرتگ و گۆن منی زِندئے رَکّێنگا پێش داشتگ که چینکدر مهربان اێت. بله من دێم په کۆهان تتکَ نکنان. چۆ مبیت که اے تباهی منا مان برۆپیت و من بمِران.
چۆ آپا بێلَگام ائے، مستر نون تئو نمانئے، که وتی پتئے نپادان، منی گَندَلان سر کپتئے و پَلیتِت کرتنت.
پرچا که آ دودل اِنت و وتی هچّ کار و هچّ کِردارئے سرا مُهر نه‌اۆشتاتگ.
