20 بچار، منی نزّیکّا شهرے هست که دێم په آییا تتکَ کنان. کَسانێن شهرے، بِلّ که دێم په آییا بتَچان. اے وَه کَسانێن شهرے، نه؟ گڑا منی جانَ رَکّیت.“
بگوَش که من اِشیئے گهار آن، تانکه په تئییگی گۆن من شَرّ ببنت و تئیی سئوَبا منی ساه برَکّیت.“
شما منی سرا، وتی کَسترئے سرا رهم کرتگ و گۆن منی زِندئے رَکّێنگا پێش داشتگ که چینکدر مهربان اێت. بله من دێم په کۆهان تتکَ نکنان. چۆ مبیت که اے تباهی منا مان برۆپیت و من بمِران.
پرێشتگا گوَشت: ”شَرّ اِنت، تئیی اے واهگا پورهَ کنان و اے شهرئے ناما که تئو گرگا ائے، اِشیا تباهَ نکنان.
لوت گۆن وتی دوێن جنکّان چه سۆهَرا لَڈّت و کۆهستگا جَهمنند بوت، چێا که سۆهَرا نِندَگی تُرست. لوت گۆن دوێن جنکّان گارێئے تها نِشت.
منا زندگ بدار که ترا بنازێنان و تئیی هُکم منا مدت کناتنت.
