2 گوَشتی: ”او منی واجهان! وتی کَسترئے لۆگا بیاێت و وتی پادان بشۆدێت. شپا همِدا بجلّێت و بامگواها سر بگرێت.“ آیان گوَشت: ”اِنّه، ما وتی شپا شهرئے چارراها گوازێنێن.“
بِلّ بچکّ په شمئے پادانی شۆدگا کَمّے آپَ کارنت، شما درچکئے چێرا آرام کنێت.
بێگاها، دوێن پرێشتگ سُدوما سر بوتنت. لوت شهرئے دروازگئے دپا نِشتگ‌اَت. وهدے پرێشتگی دیستنت، پاد آتک و آیانی پێشوازیا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
بله لوتا همینچک مِنَّت کرتنت که آیان راه تاب دات و لوتئے لۆگا شتنت گۆن. لوتا په آیان شامے تئیار کرت، بێهُمیرێن نگنی اَڈّ کرت و آیان وارت.
گوَشتی: ”او هُداوندئے برکت داتگێن! بیا، ڈَنّا چێا اۆشتاتگئے؟ من لۆگ تئیار کرتگ و په اُشتران هم جاگهُن گیشّێنتگ.“
پێشکارا آ ایسُّپئے لۆگا برتنت، آپی داتنت که وتی پادان بشۆدنت و په آیانی هران کاه و کدیمئے تئیاری‌ای هم کرت.
گڑا ایسّایا جنێنئے نێمگا چَکّ تَرّێنت و گۆن شَمونا گوَشتی: ”اے جنێنا گندئے؟ من تئیی لۆگا آتکان، تئو منا پادانی شۆدگا ترَمپے آپ ندات، بله اے جنێنا منی پاد گۆن وتی اَرسان تَرّ کرت و گۆن مَلگۆران هُشک کرتنت.
نون تْرَشتے زرتی و آپی مان کرت و مُریدانی پادانی شۆدَگ و گۆن هما لانکیگا هُشک کنگی بندات کرت که سْرێنا بستگ‌اَتی.
لیدیَها گۆن وتی لۆگئے سجّهێن مردمان پاکشۆدی کرت. پاکشۆدیا رَند، آییا دَزبندی کرت و گوَشت: ”اگن شما منا هُداوندێن ایسّائے هَکّێن مَنّۆگرے زانێت، گڑا بیاێت منی لۆگا بدارێت.“ لیدیَها گۆن وتی بازێن گوَشگا مارا مَنّێنت.
