11 پرێشتگان، دروازگئے دپئے مردمانی، وَرنا و پیرێنانی چمّ تهار کرتنت که دروازگا در گێتک مکننت.
نون آ دوێنان گۆن لوتا گوَشت: ”ترا اِدا دگه کَسے هست، زامات، بَچّ، جنکّ، یا دگه سیاد و وارِسے که اے شهرا اِنت؟ اگن هست، گڑا چه اِدا دَرِش کن
بچار، انّون هُداوند ترا گیپت، کۆرَ بئے و تان وهدێا، رۆچئے رُژناییا دیستَ نکنئے.“ هما دمانا، آییئے چمّان مُج و تهارۆکیا مان شانت. دَزمۆش کنان شۆهازا لگّت که کَسے آییئے دستا بگیپت و راها سۆج بدنت.
