14 اِبرام که مِسرا آتک، مِسریان دیست که سارایی سکّێن زێباێن جنێنے.
بگوَش که من اِشیئے گهار آن، تانکه په تئییگی گۆن من شَرّ ببنت و تئیی سئوَبا منی ساه برَکّیت.“
پِرئونئے اَپسَران که سارایی دیست، پِرئونئے کِرّا آییئے ساڑایگا لگّتنت و سارایی پِرئونئے کَلاتا برَگ بوت.
لیاهئے چمّ بێجَلوَه اَتنت بله راهیل شَررنگے اَت و ڈیلّ و بالادا جلوَه‌ناک اَت.
نون جنێنا چارِت که آ درچکئے بر گوَشئے په ورگا وشّ و گِندگا زێبا اِنت و په زانتکار بئیگا دِلواه. گڑا آییا چه درچکئے بَران زُرت و وارت و وتی مردارا هم داتی، که همراه اَتی. مردا هم وارت.
کَمّے وهدا رند واجهئے لۆگیا چمّ ایسُّپا سکّ داتنت و گوَشتی: ”گۆن من بوَپس.“
هُدائے مردێن‌چُکّان دیست که جنکّ شَررنگ و زێبا اَنت. گڑا په وت جنکِّش گچێنَ کرت و زُرت.
بله من شمارا گوَشان، اگن کَسے په بدچمّی و دِلدُزّی جنێنێا بچاریت، بزان وتی دلا، گۆن هما جنێنا زِنایی کرت.
