17 هُدایا اے نور، آسمانئے کُبّها اێر کرتنت که زمینا رُژن بدئینت و
من وتی سَنج، جمبرانی تها اێر کرتگ و اے، منی و زمینئے نیاما بوتگێن اَهد و پئیمانئے نشانیَ بیت.
او هُداوند، مئے هُداوند! چِنکدر پُرشئوکت اِنت تئیی نام جهانئے چارێن کُنڈان. تئو وتی شان و مزنی آسمانانی سربرا شِنگ و تالان کرتگ.
وهدے تئیی آسمانانی نێمگا چاران که تئیی لنکُکانی اِزم و هنر اَنت ماه و اِستارانی نێمگا، که تئو برجاه داشتگ‌اَنت،
هُداوندا مارا همے هُکم داتگ که: ’من ترا درکئومانی نور و رُژن کرتگ، که تئو رَکّێنگ و نِجاتا، تان دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران برسێنئے.‘“
