4 پُگُل تئیی جند و تئیی مردم و تئیی سجّهێن هِزمتکاران پِرَ رِچنت.“‘“
هما که شَرپداران بێشَرپَ کنت، آیی زرت و بێراهێن گیابانان دَرپَدَر کرتنت.
اے یکّێن رندا منی گناها ببکشێت و چه وتی هُداوندێن هُدایا دْوا بلۆٹێت که اے مَلکَموتا چه منی سرا بٹَگلێنیت.“
هُداوندا اَنچُش کرت. مَکِسکانی سِهر پِرئون و آییئے هِزمتکارانی لۆگان پِر رِتکنت. مَکِسکان سجّهێن مِسر تباه کرت.
نیلّئے کئور چه پُگُلا پُرَّ بیت. پُگُل چستَ بنت و تئیی لۆگا کاینت، تئیی وابجاها پُتِرنت و تَهتا سرَ کپنت، تئیی هِزمتکار و مردمانی لۆگان هم کاینت، تئیی تَرون و آرت تَرّ کنگئے دَرپانی تها دئورَ کننت.
هُداوندا پدا گۆن موسّایا گوَشت: ”هارونا بگوَش: ’وتی اَسایا دستا کن و دستا کئور و جۆ و تَلاوَگانی سرا شهار دئے و مِسرئے مُلکا چه پُگُلا پُرّ کن.‘“
هُداوندئے کرّا دْوا بکنێت که اے بَلاهێن گرَند و ترۆنگلا مارا کُشت. من شمارا رئوگا کِلّان. شمارا چه اِد و گێشتر اِدا نداران.“
نون منِ نِبوکَدنِزَر آسمانانی بادشاها ستا کنان، ساڑایان و شرپَ دئیان چێا که آییئے سجّهێن کار راست اَنت و آییئے راه په اِنساپ. آ، گُروناکانی گردِنا جَهل کرتَ کنت.“
