10-11 پِرئونا گوَشت: ”باندا.“ موسّایا گوَشت: ”اَنچُشَ بیت که تئو گوَشئے. پُگُل چه تئو و تئیی لۆگان، چه تئیی هِزمتکار و مردمان دورَ بنت و تهنا کئورا جَلّنت، تانکه تئو بزانئے که مئے هُداوندێن هُدائے مَٹّ نێست.“
موسّایا گۆن پِرئونا گوَشت: ”جی، هُکم کن. کدی په تئو و په تئیی هِزمتکار و مردمان دْوا بکنان که پُگُل چه تئو و چه تئیی لۆگان گار و بێگواه ببنت و تهنا کئورا بجَلّنت؟“
موسّایا گوَشت: ”من اَنچۆ که چه شهرا درَ کایان، وتی دستان هُداوندئے نێمگا چِستَ کنان. گرَندَ اۆشتیت و ترۆنگلئے گوارگ بندَ بیت که تئو بزانئے که دنیا هُداوندئیگ اِنت.