17 پِرئونا گوَشت: ”شما جاندُزّ و تَمبَل اێت، جاندُزّ اێت، پمێشکا گوَشێت: ’مارا بِلّ که رئوێن و په هُداوندا کُربانیگَ کنێن.‘
تئیی کَستران پَلارَ ندئینت و اَنگت مارا گوَشنت: ’هِشت بجنێت.‘ بچار، رَدی تئیی مردمانیگ اِنت، لَٹّان ما ورگا اێن.“
نون برئوێت و کار کنێت. شمارا پَلار دئیگَ نبیت، بله هِشت هما کِساسا بجنێت.“
بله چه آیان هِشت هما کِساسا بلۆٹێت که پێسرا جتَگِش، هچّ کمّ مکنێت. اے مردم جاندُزّ و تَمبَل اَنت، پمێشکا پریاتَ کننت: ’مارا بِلّ که رئوێن و په وتی هُدایا کُربانیگَ کنێن.‘
گۆن اے کارئے گِندگا، ایسّائے مرید دلا نئوَشّ بوتنت که ”چیا اے اَتر زئوال کنگ بوت؟
بله په اے زئوال بئیۆکێن وراکا جُهد مکنێت، په هما وراکا جُهد بکنێت که اَبدمانێن زِندَ بَکشیت، په هما وراکا که انسانئے چُکّ شمارا دنتی. چێا که هُداێن پتا آییئے سرا وتی رَزامندیئے مُهر جتگ.“
