8 بْرنجئے تْرَشتی گۆن تْرَشتئے پادَگا چه هما جنێنانی آدێنکان اَڈّ کرت که تَمبوئے دپا هِزمتی کار کنگا اَتنت.
او هُداوند! وتی دستان بێگناهیئے تها شۆدان و تئیی کُربانجاهئے سرا چهرَ وران،
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت:
سۆچَگی کُربانیگئے کُربانجاه و آییئے سجّهێن سامانان، تْرَشت و ترَشتئے پادَگا اَڈّ بکننت و
گوَرباسکی چه کَڑیان گوازێنتنت که کُربانجاهئے چست کنگئے وهدا کُربانجاهئے دوێن کَشان ببنت. کُربانجاهی چه دارئے تَهتَگان اَڈّ کرت و تۆکی هۆرک و هالیگ اِشت.
تْرَشتا شاهدیئے تَمبو و کُربانجاهئے نیاما اێر کن و آپی مان کن.
آ وهدا پِتْرُس ڈنّا پێشگاها نِشتگ‌اَت، مۆلدے آییئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”تئو هم جَلیلی ایسّائے همراه بوتگئے.“
بله رَندا جنۆزام بوت. نون آییئے اُمر هشتاد و چار سال اَت و آییا چه مزنێن پرستشگاها ڈَنّ، پاد اێرَ نکرت. شپ و رۆچ، هُدایا سَنا و سَتا کنان، وتی وهد په دْوا و رۆچگَ گوازێنت.
ایسّایا گوَشت: ”آ که شۆدگ بوتگ، آییا اَبێد چه پادان دگه هچّ جاگهئے شۆدگ پکار نه‌اِنت. آ سَرجما پاک و ساپ اِنت. شما پاک اێت، بله سجّهێن نه.“
بله پِتْرُس ڈنّا دَروازگئے نزّیکّا اۆشتات. گڑا آ مُرید که گۆن مسترێن دینی پێشوایا پَجّارۆک اَت، ڈنّا در آتک، گۆن دَروازگپانێن مۆلدا چیزّے گوَشتی و پِتْرُسی تۆکا برت.
جنۆزامے که هَکّ و دل هاجتمند و بێکَس اِنت، وتی اُمێتا گۆن هُدایا بندیت و شپ و رۆچ دْوا کنت و چه هُدایا کُمکَّ لۆٹیت.
او چُکّان! بچارێت کَسے شمارا گُمراه مکنت. هرکَس راستیئے راها رئوت، راستێن مردمے، اَنچُش که آ، پاک و راست اِنت.
