19 هُداوندا گوَشت: ”من وتی سجّهێن نێکیا ترا پێشَ داران و تئیی دێما وتی نام یَهوِهئے جارا جنان. هرکَسئے سرا که منا رهمت گوارێنگی اِنت، وتی رهمتانَ گوارێنان و هرکَسئے سرا که منا رهم کنگی اِنت، رهمَ کنان.
آ وتی رۆچان په سێری و هزگاریَ گوازێنیت و آییئے چُکّ و اۆبادگ زمینئے میراس برۆکَ بنت.
بَهتاور هما اِنت که تئوی گچێنَ کنئے و وتی بارگاها کارئے تانکه همۆدا جهمنند ببیت. چه تئیی درگاهئے نێکیا سێراپ باتێن، چه تئیی پرستشگاهئے پاکیا.
یا که آییئے مهربانی و سبر و تهمبُلئے گنجا بےارزشَ زانئے و اے چیزّا سَرپدَ نبئے که هُدائے مهربانیئے مکسد همش اِنت که ترا دێم په تئوبه کنگا بِبارت؟
گڑا چے؟ بلکێن آییا چُش کرتگ تان وتی شان و شئوکتا هما مردمان پێش بداریت که آییئے رَهمتئے چێرا اَنت، هما مردم که هُدایا پێسرا په شان و شئوکتا تئیار کرتگ‌اَنت.
