14 هُداوندا گوَشت: ”من وت تئیی همراهَ بان و ترا آرامی و آسودگیَ بَکشان.“
گڑا من وتی هِژما سئوگند وارت که ’اے هچبر منی آسودگیا سرَ نبنت.‘“
هُداوند رۆچئے وهدا جمبرئے مِنُکێئے تها آیانی دێما رئوان اَت که راها پێش بداریت. شپئے وهدا آسئے مِنُکێئے تها آیانی دێما رئوان اَت که آیان رُژن بدنت و آ شپا هم سپر کرت بکننت و رۆچا هم.
هُدایا گوَشت: ”من گۆن تئو گۆنَ بان. تئو که کئوما زورئے و چه مِسرا درَ کائے، شما همے کۆها هُدائے پرستشا کنێت. و اے یکّ نِشانیے بیت که تئیی راه دئیۆک من آن.“
بله تئو وتی راها برئو تان هلاسیئے وهد بیئیت. تئو آرامَ کنئے و پدا، هلاسیئے وهدا په وتی آسَر و آکِبتا جاهَ جنئے.“
او سرێن‌پرُشتگێن زهمت‌کَشّان! دێم په من بیاێت، من وت شمارا آرام و آسودگیَ بَکشان.
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“
