1 وهدے مهلوکا دیست که موسّایا چه کۆها اێر کپگا سکّ دێر کرت، هارونئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت و گوَشتش: ”بیا، په ما هُدا اَڈّ کن که راها چه ما پێسَر ببنت، چێا که آ مَرد، موسّا که مارا چه مِسرا دری کرت و آورتی، نزانێن آ چۆن بوت.“
گڑا لوت شت و وتی زاماتی گوَشتنت، هما که گۆن آییئے جنکّان سانگ کنگی اَتنت: ”اِشتاپ کنێت و چه اِدا در کپێت که هُداوند اے شهرا تباهَ کنت.“ بله آییئے زاماتان دلا گوَشت که لوت مسکرا کنگا اِنت.
اِسراییلیان گوَشت: ”دْرێگتا ما مِسرا هُداوندئے دستا بمُرتێنێن. اۆدا وَه ما گۆشتئے دێگانی کِرّا نِشتگ‌اَتێن و دِلئے سێرا نانَ وارت. بله شما مارا اے گیابانا آورت که اے سجّهێن مهلوکا چه شُدا بکُشێت.“
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”کۆها سر کپ، منی کرّا بیا و کَمّے همِدا بجَلّ که من ترا وانِکانَ دئیان که اِشانی سرا من په کئومئے سر و سۆجا شَریَت و پرمان نبشته کرتگ‌اَنت.“
بله موسّایا وتی هُداوندێن هدائے کرّا پریات و زاری کرت و گوَشت: ”او هُداوند! اے مهلوک که تئو گۆن مزنێن واکے و زۆرمندێن دستے چه مِسرا در کرت و آورت، نون اِشان چێا تئیی هِژم بسۆچیت؟
هما مُلکا برئو که اۆدا شیر و بێنَگئے جۆ تَچگا اَنت. بله من گۆن تئو همراهَ نبان، چۆ مبیت که راها ترا تباه و برباد بکنان، چێا که تئو ناپَرمان و وَتسرێن کئومے ائے.“
