33 اے مردم تئیی مُلکا منِندنت. چۆ مبیت که ترا دێم په گناها ببَرنت و تئو منی ناپرمان ببئے. اگن تئو اِشانی هُدایانی پَرستِش بندات کرت، اَلّما دامێا کپئے.“
همایانی بُتِش سُجدهَ کرتنت و اے بُت په آیان دامے بوتنت.
هِزمتکاران گۆن پِرئونا گوَشت: ”تان کدی اے مرد مئے گُٹّا لۆپ اِنت؟ بِلّی مردمَ رئونت و وتی هُداوندێن هُدائے پرستشا کننت. مِسر تباه اِنت، تئو اَنگت سرپدَ نبئے؟“
اِشانی هُدایانی پرستش و هِزمتا مکن و اِشانی کارانی رَندگیریا مکن. اِشانی بُتێن هُدایان سَرجمیا کَرۆج و هما سِنگان ٹُکّر ٹُکّر کن که اِشان په وتی پرستشگاهئے نشان کنگا مِکّ کرتگ‌اَنت.
هبردار! اے مُلکا که رئوگا ائے، گۆن اے مُلکئے مردمان هچّ پئیمێن اَهد و پئیمان مبند، چۆ مبیت که دامێا بکپئے.
هۆش و سار بکننت و چه شئیتانئے داما بچُٹّنت، هما شئیتان که اے مردمی بندیگ کرتگ‌اَنت تانکه آییئے واهگا سرجم بکننت.
