22 بله اگن آییئے تئوارا شرّیئے سرا گۆش بدارئے و هرچے که منَ گوَشان، هما پئیما بکنئے گڑا من تئیی دژمنانی دژمنَ بان و تئیی بَدواهانی بَدواه.
هما مردم که ترا برکتَ دئینت، من آیان برکتَ دئیان و هما مردم که ترا نالتَ کننت، من آیان نالتَ کنان و زمینئے سجّهێن کئوم تئیی سئوبا برکتَ گرنت.“
او هُداوند! گۆن همایان بمڑ که گۆن منَ مڑنت و گۆن همایان جنگ کن که گۆن من جنگَ کننت.
بیمّ و دَهشَتے دلا کپیتِش. چه تئیی باسکئے زۆرمندیا آ سِنگ و سیاهَ بنت، تان هما وهدا که تئیی مهلوک بگوَزیت، او هُداوند، تان هما وهدا که تئیی مۆکِتگێن مهلوک بگوَزیت.
هُدا آدِل اِنت، آ مردم که په شما جنجالَ سازنت، هُدا وت آیانی زندا جنجال پێدا کنت و
