موسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”اے رۆچا مشمۆشێت که شما همے رۆچا چه مِسرا دَر آتکگێت، چه هما مُلکا که اۆدا گُلام بوتگێت و هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا شمارا چه اۆدا در کرتگ و آورتگ. هُمیری نگن مئورێت.
بێهُمیرێن نگنئے ائییدا برجاه بدار. هما پئیما که من ترا هُکم داتگ، هپت رۆچا بێهُمیرێن نگن بوَر. اے کارا اَبیبئے ماها، هما وهدا بکن که من گیشّێنتگ، چێا که همے ماها شما چه مِسرا در آتکێت. کَسّ گۆن هالیگێن دستان منی بارگاها مئیئیت.
شَبَّتا برجاه بدارێت چێا که په شما گیشّێنگ بوتگ و پاک و پَلگار اِنت. هرکَسا اِشیئے بےاِزّتی کرت، آییئے سِزا مَرک اِنت. هرکَسا که اے رۆچا کار کرت، چه وتی مهلوکا سِندگَ بیت.
بێهُمیرێن نگنئے ائییدا برجاه بدار. هما پئیما که من ترا هُکم داتگ، تان هپت رۆچا بێهُمیرێن نگن بوَر. اے کارا اَبیبئے ماها، هما گیشّێنتگێن وهدا بکن، چێا که همے ماها تئو چه مِسرا در آتکئے.
هما وهدا، هزاران مردم مُچّ بوت و یکدومیا گوَرمۆش دئیان و لپاشان اَت. ایسّایا پێسرا دێم گۆن مریدان تَرّێنت، وتی گپّ و تْرانی بُنگێج کرت و گوَشتی: ”چه پَریسیانی هُمیرا که ریاکاری و دوتل و دوپۆستیئے هُمیر اِنت، وتا دور بدارێت،
