4 من وتی هُداوندێن هُدائے کِرّا دْوا کرت، گناه مَنِّتنت و گوَشت: ”او هُداوند! او مزن و باکمالێن هُدا! تئو هما هُدا ائے که وتی اَهد و کَرارا پورهَ کنئے و گۆن همایان مِهرَ کنئے که ترا دۆستَ دارنت و تئیی پَرمانانَ منّنت.
بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.
او دُردانگان! گۆش دارێت. هُدایا اے دنیائے نێزگارێن مردم گچێن نکرتگ‌اَنت که باوَرا هستۆمند ببنت و هما بادشاهیا میراس ببرنت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان لبز و کئول کرتگ؟
